Prof. Dr. Saim Kılıç

Bu kitabın en önemli özelliği, Türkçe ve İngilizce metinlerinin bir arada verilmesidir. Kitabı herhangi bir yerinden açtığınızda sol tarafta anlatılan konunun Türkçesini, sağ tarafta ise İngilizcesini görürsünüz. Kitap bu yönüyle finansal yönetim kitapları arasında Türkiye’de bir ilk niteliğindedir. Ayrıca öğreten değil, öğrenen bakış açısıyla yazılmış olan bu kitapta; finansal yönetime ilişkin kavramlar ve konular oldukça sistematik, basit ve anlaşılır bir dille, bol örnekle, teorisinin yanında pratiğine yer verilerek anlatılmıştır. Kitabın bu özellikleriyle üniversitelerin lisans ve yüksek lisans öğrencileri, işe sınavlarına hazırlanan yeni mezunlar, İngilizce mesleki dil seviyesi yeterli olmayanlar, şirketlerde ve finansal kuruluşlarda yeni işe başlayan profesyoneller, finansçı olmayanlar ve finansal yönetimi ilk kez öğrenmek isteyen herkes için önemli bir başvuru kaynağı olacağına inanıyoruz.

The most important feature of this book is that the Turkish version is printed side by side with the English version, making it an unprecedented work among other financial management textbooks in use today in Turkey. Moreover, written from the perspective of the learner, as opposed to the perspective of the teacher; it explains the concepts and the topics in financial management using plain and clear language to help its audience read, understand and use the information presented while providing numerous examples to illustrate the theory and practice. We believe the book will be an important reference source for undergraduate and graduate students, new graduates who are preparing for job interviews and employment tests, company employees and professionals with limited proficiency in vocational English, new hires at finance corporations and financial institutions, and those who are new to financial management.

Şirketini bin bir zorlukla kuran ve büyüten Patron; ne zaman ki şirketinin yönetimini CEO/Genel Müdür olarak adlandırılan profesyonel bir yöneticiye devrediyor, işte o zaman sorunlar ortaya çıkmaya başlıyor. Çünkü atalarımızın söylediği “vekil asil gibidir” sözünün maalesef şirket yönetiminde her zaman geçerliliği bulunmuyor. Peki;

• CEO (vekil), neden Patron (asil) gibi olamıyor?
• Patron, şirketinin yönetimini bir CEO’ya devretmekten gerçekten korkmalı mı?
• CEO’ların sıklıkla rastlanan etik dışı davranışları nelerdir? Bu davranışları niçin ve ne zaman sergilerler?
• Patron, CEO’nun potansiyel yanlışlarından/etik dışı davranışlarından nasıl korunabilir?
• Şirketin yönetim sistemi ve Patron-CEO ilişkileri ne şekilde tasarlanırsa, şirket yönetiminde de “vekil asil gibidir” sözü geçerli olur?

Saim Kılıç ve Ali Alp’in kaleme aldığı “Patronun CEO’su” kitabı, bütün bu sorulara tarafsız bir bakış açısıyla, sade bir dille ve somut örneklerle cevap veriyor; patronun ideal CEO’sunun nasıl yaratılabileceğinin yollarını anlatıyor. Yılların tecrübesine ve gözlemlerine dayanan çok sayıda öneriyi de içeren bu kitap, hem patronlar hem de CEO’lar için kıymetli bir rehber niteliğinde...

Her yönüyle kurumsal yönetim

Modern toplumlar, insanı merkeze alan ve insanın sağlıklı, mutlu ve refah içinde yaşayabilmesi için gerekli altyapı koşullarının sağlanmasına yönelik adımlar atarken; serbest piyasa modeline dayalı modern iktisadi sistem, şirketleri merkeze alan ve şirketlerin sürdürülebilir değer yaratan bir yapıda faaliyet göstermesi için gerekli altyapı koşullarını gündemde tutmaktadır.

Şirketlerin, kurucuları ve sermaye koyan ortakları dışındaki paydaşlarının (çalışanlar, müşteriler, tedarikçiler, finansörler, sosyal çevre, devlet gibi) beklentilerini de dikkate alan kurumsal yönetim yaklaşımı, özellikle şirket skandallarından sonra, uluslararası örgütlerin ve düzenleyici kurumların ilgi alanına girmiş ve bu kapsamda birçok düzenleme hayata geçirilmiştir. Şirketler de, son yıllarda, popüler olan bu konuda adımlar atmayı, iletişimleri açısından önemli görmeye başlamışlardır.

Prof. Dr. Ali Alp ile Prof. Dr. Saim Kılıç’ın kaleme aldıkları Kurumsal Yönetim Nasıl Yönetilmeli?, güncel gelişmeler ışığında her yönüyle kurumsal yönetim kavramını anlatıyor ve kurumsal yönetimin, katlanılacak maliyetlerini de iyi yöneterek, şirketin hissedarlarına ve diğer paydaşlarına sürdürülebilir değer yaratacak şekilde tasarlanıp uygulanması için benimsenmesi gereken yaklaşımları inceliyor.

Düzenlemeler, devletin sosyal ve ekonomik politika hedeflerini gerçekleştirmek için kullandıkları temel araçlardan biridir. Vatandaşların hayatı ve işletmelerin faaliyetleri üzerindeki önemli etkisi nedeniyle, düzenlemeler konusu, yabancı ülkelerde siyasi tartışmaların ve ekonomik araştırmaların odağı haline gelmiştir. Son yıllardaki yaygın görüş, düzenlemelerden kaynaklanan maliyetlerin büyük boyutlara ulaştığı ve bu nedenle fayda-maliyet analizi yapılmasının hayati öneme sahip olduğu yönündedir. Yabancı ülke uygulamaları, ancak düzenleyici sistem doğru bir şekilde tasarlandığında, düzenlemelerden beklenen amaçlara ulaşılabileceğini ve düzenleme maliyetlerinin en aza indirilebileceğini göstermektedir. Bu çalışmada üç konu üzerinde durulmuştur. İlk olarak, Türkiye’deki mevcut düzenleyici sistem analiz edilmiştir. Türkiye’deki düzenleme rejiminin son yıllarda uluslararası kuruluşların baskısı ve mali krizlerin etkisiyle önemli değişme gösterdiği gözlemlense de, hala bazı eksiklikleri bünyesinde taşıdığı anlaşılmıştır. İkinci olarak, Türk sermaye piyasaları ve bu piyasalara ilişkin düzenleyici sistem geçmiş 25 yıllık dönemi kapsayacak şekilde; düzenleme amaçları, düzenleyici kurumların tasarlanması, düzenlemelerin yapılma süreci, düzenlemelerin sistematiği, anlaşılabilirliği ve erişilebilirliği, denetim ve yaptırım gücü, AB müktesebatına uyum ve işlem maliyetleri gibi açılardan değerlendirmeye tabi tutulmuştur. Değerlendirme sonuçları, ülkemiz sermaye piyasalarının pek çok açıdan sorunlu olduğunu göstermektedir. Üçüncü olarak, standart maliyet modeli kullanılarak Türk sermaye piyasası sektörünün sermaye piyasası mevzuatına uyum maliyetleri ölçülmüştür. Çalışma kapsamına; 335 borsa şirketi, 275 borsada işlem görmeyen halka açık şirket, 104 aracı kurum ve 341 yatırım fonu dahil edilmiştir. Ölçümde kullanılan veri seti, bu alt sektörleri temsil eden 43 örnek kuruluştan anket yoluyla elde edilmiştir. Çalışmada dört önemli sonuca ulaşılmıştır. Birincisi, sektörün 2007 yılı itibariyle katlandığı uyum maliyeti yıllık 236 milyon ABD doları olarak ölçülmüştür. İkincisi, Türkiye’de düzenlemeler en fazla aracı kurumlar üzerinde yük getirmektedir. Üçüncüsü, sermaye piyasası mevzuatına uyum maliyetlerinin şirketlerin halka açılmalarının önünde engel olduğu tezinin geçerli olmadığı ortaya konulmuştur. Son olarak, maliyet ölçümü sonrasında önerilen sadeleştirme ve değişiklik çalışmaları sayesinde uyum maliyetlerinin kısa vadede % 9 oranında düşürülebileceği gösterilmiştir. Bu sonuçlar, SPK ve BDDK gibi düzenleyici otoritelerin fayda-maliyet analizi ve uyum maliyetlerinin ölçülerek azaltılması konularına daha fazla eğilmeleri gerektiğine işaret etmektedir.

Yatırım fonlarında performans ölçümü, gerek yatırımcılar ve gerekse alacağı ücret, fonun performansına bağlı olan yönetici için büyük öneme sahiptir. Dolayısıyla, performans ölçümü, akademik çevrelerde en çok araştırılan konulardan birisi olmuştur. Performans ölçümündeki temel amaç, fon yöneticisinin, karşılaştırılabilir bir gösterge portföyüne (benchmark) ve/veya aynı yatırım amaçlarına sahip diğer fonlara göre nasıl performans gösterdiğini saptamaktır. Bu amaca yönelik olarak, literatürde çok sayıda performans değerleme ölçütleri önerilmiş ve uygulanmıştır. Bu ölçütlerin en çok bilinenleri arasında; Sermaye Varlıklarını Fiyatlandırma Modeli’nden geliştirilen Sharpe oranı, M2 ölçütü, Treynor indeksi ve Değerleme oranı gibi geleneksel yöntemler ile şu anda ABD’deki Morningstar firması tarafından yapılan Morningstar yıldız derecelendirmesi ve yöneticinin piyasa zamanlamasını ölçen Treynor-Mazuy kuadratik regresyon modeli ile Merton-Henrkisson kukla değişkenli regresyon modeli gibi geleneksel zamanlama testleri yer almaktadır. Bu çalışmada, Türkiye’deki yatırım fonlarının performansları analiz edilmiştir. Analize konu olan veri seti, 75 A-tipi yatırım fonu ile 65 B-tipi yatırım fonunun Ocak 1999-Aralık 2001 döneminde aylık getirilerine dayanmaktadır. Çalışmada üç önemli sonuca ulaşılmıştır. Birincisi, performans sıralaması yapan ölçütler (Sahrpe oranı, M2 ölçütü, Treynor indeksi ve Morningstar yıldız derecelendirmesi) A tipi fonlar için çok benzer sonuçlar vermiştir. Buna karşın, söz konusu ölçütlerin sonuçları B tipi fonlar için önemli farklılıklar göstermiştir. Bu sonuçlar, anılan ölçütlerin tamamının A tipi fonlar için uygun performans ölçüm teknikleri olduğunu, B tipi fonlar için ise toplam riski esas alan Sharpe oranı ve M2 ölçütünün sistematik riski esas alan Treynor indeksine göre daha üstün teknikler olduğunu ortaya koymaktadır. İkincisi, pazar portföyüne göre istatistiksel olarak daha üstün performans gösteren A veya B tipi fonun çok az sayıda olduğu anlaşılmıştır. Üçüncüsü ise, istatistiksel olarak piyasa zamanlaması yeteneğine sahip fon yöneticisi hemen hemen hiç tespit edilememiştir. Bu bulgular, Türkiye’deki yatırım fonu yöneticilerinin genel olarak çok üstün performans sergilemediklerini göstermektedir. Bu çalışmada ayrıca, yatırım fonlarının performans sonuçlarının yatırımcılara sunulmasına ilişkin global standartlara ve Türkiye’deki yatırım fonu endüstrisinin genel bir değerlendirmesine yer verilmiştir.